Spirometria – badanie czynności płuc

Co to jest spirometria?

Spirometria mierzy objętość i pojemność płuc oraz przepływ powietrza przez oskrzela i płuca. Pacjent musi wykonać kilka głębokich wdechów i wydechów przez specjalny ustnik aparatu rejestrującego przepływ powietrza. W efekcie badania spirometrycznego otrzymuje się krzywe zależności przepływu powietrza od objętości płuc. Dzięki temu pulmonolog ocenia rezerwy wentylacyjne układu oddechowego i stwierdza ewentualne anomalie.

Na czym polega badanie spirometryczne?

Spirometria to badanie wykonywane w pozycji siedzącej lub stojącej. Najpierw do komputera wprowadzane są dane fizyczne: wzrost, waga, wiek i płeć. Następnie pacjent ma na nos zakładany klips zaciskający nozdrza i wykonuje oddech przez specjalny ustnik. Proszony jest on o kilka oddechów spokojnych, a później – wdech i wydech maksymalnie głębokie. Oddechy w takim zmiennym natężeniu powtarza się kilkukrotnie w celu uzyskania wiarygodnego wyniku. O ilości powtórzeń decyduje lekarz.

Spirometria – jak się przygotować?

Spirometria prosta nie wymaga skierowania. Jest ono wymagane natomiast do spirometrii z próbą rozkurczową. W dniu wykonywania spirometrii nie należy przyjmować preparatów wziewnych. Ponadto na minimum 4 godziny przed badaniem warto powstrzymać się od palenia papierosów, jedzenia obfitych posiłków oraz picia kawy, mocnej herbaty i coca-coli. Dodatkowo 30 minut przed spirometrią nie zaleca się wykonywania min. 4 godziny przed badaniem intensywnych ćwiczeń fizycznych.

Kto powinien wykonać spirometrię?

Badanie spirometryczne zalecane jest co 2 lata każdej osobie po 40. roku życia. Wśród wskazań do wykonywania spirometrii w innych przypadkach wymienia się:

• nałogowe palenie tytoniu,
• świszczący oddech,
• przewlekły kaszel,
• utrzymująca się duszność i łatwe przemęczanie się,
• powracające infekcje,
• astma oskrzelowa lub jej podejrzenie,
• przebyty przeszczep płuc,
• częste narażenie na zanieczyszczenia powietrza.

Przeciwskazaniem do spirometrii są: plucie krwią o nierozpoznanych przyczynach, zdiagnozowany tętniak aorty, tętnicy mózgowej lub odwarstwienie siatkówki, niedawna operacja oczu, naczyń krwionośnych, jamy brzusznej lub klatki piersiowej, udar mózgu, dławica piersiowa bądź zawał serca, a także zwiększone ciśnienie wewnątrzczaszkowe i nadciśnienie tętnicze.